Şakayık: dikim ve bakım. Bir fide büyümek için talimatlar, güzel çiçekler 110 fotoğraf

Şakayık ailesinden Rod Şakayık. Bazen literatürde aynı zamanda doğru olan yazım “peon” bulunur. Cins adını Yunan tanrıları Peon'un şifacı adından almıştır. Efsaneye göre, Peon, Hercules tarafından yaralanan savaş tanrısı Ares'i, sinsi ve hain bir tanrı, kanlı savaşların büyük bir aşığı olarak tedavi ediyordu. Açıkça çok başarılı davranıyordu, bu da akıl hocası Asclepius'un şifa tanrısı olan kıskançlığa neden oldu.

Öğretmen yetenekli bir öğrenciyi zehirlemeyi amaçlıyordu ama Peon yanlışlıkla Asclepius'un planlarını öğrendi ve kurtuluş için dua ederek Yunan tanrılarına döndü. Tanrılar doktora acıdı ve onu güzel bir şakayık çiçeğine dönüştürdü.

Yüzyıllar boyunca, bu grubun bitkileri sadece tıbbi olarak kullanıldı. Bitkinin herhangi bir rahatsızlıktan iyileşme kabiliyetine inanan eski Romalılar, çiçeğe özel bir tutkuyla sahiptiler: Tek bir savaşçı, göğsünde şakayık kökü olmayan bir kampanyaya girmedi.

Şaraba batırılmış tohumlardan gelen tentürün kabusları hafifletebileceğine inanılıyordu. Mide, karaciğer ve böbrek hastalıkları için köklerden bir alkol ekstresi kullanılmıştır. İngilizler, ön kapıya ekilen bir şakayık çalının kötü ruhları evden uzaklaştırdığına inanıyorlardı.

Rusya'da bu bitki için daha pratik bir uygulama bulundu: beyaz şakayıktan kağıt ve kumaş boyası yapıldı. Şakayık yemeklerde de kullanılıyordu: tohumlar baharat olarak et yemeklerine gitti ve haşlanmış kökleri sebze ile birlikte yenildi.

Çin'de, şakayıklar çok eski zamanlardan beri biliyor ve seviyorlar. XVI yüzyılın ortalarında. Çin'de zaten özel kataloglarda listelenen 30'dan fazla çeşit vardı. Çok pahalıydılar ve bazıları tam anlamıyla altın cinsinden ağırlıklarına değdi. Çinliler, şakayıkların zafer kazanmalarına diğer ülkeler ve kıtalar aracılığıyla başladı.

Çimenli şakayıklar Amerika'ya sadece 1850'de geldiler ve şakayık çiçeklerinin (1903 - hala var olan Amerikan Öncüleri Derneği) tartışılmaz avantajlarını resmen tanımak için girişimci Amerikalıları sadece 13 yıl aldı.

XVII. Yüzyılda Rusya'da. şakayıklar daha çok şifalı bir bitki olarak kabul edildi ve eczanelerin bahçelerinde yetiştirildi.

Makalenin özeti:

Botanik karakteristik

Çok yıllık otsu, nadiren çalı, yabani, sadece Kuzey Yarımküre'de yetişen: Asya ve Avrupa'da 45 tür, batı Kuzey Amerika'da 2 tür. Rusya'da, 15 türün 9'u Kafkasya'da yaşıyor, geri kalanı Uzak Doğu ve Sibirya'dan geliyor.

Burç çeşitliliğe bağlı olarak çok gövdelidir, gövdeleri 30 ila 100 cm yüksekliğinde basit veya dallıdır, gövde bir çiçek ile sonlanır. Sonbaharda, çalıların yer üstü kısmı ölür. Yenileme tomurcukları olan güçlü rizomlar kışın kalır. Kompleks yapının yaprakları, tür şakayıklarında çeşitli şekiller. Büyük yeşil veya mavimsi renk tonu. Saptaki yer başka bir şeydir.

Çiçekler 20 cm çapa kadar büyük ve çok büyük; vahşi ve çift olmayan çeşitlerde, tamamen gelişmiş stamenler ile basit, kısmen veya tamamen modifiye stamenler ile yarı-çift ve çift çiçekler halinde kompleks.

Büyük siyah veya kırmızı tohumları olan şakayık meyvesi çok etkilidir, çiçeklerle birlikte doğal bir çiçek materyali olarak kullanılabilir.

Sınıflandırma ve Notlar

Ekili şakayık çeşitlerinin çoğu, sütün şakayık şakayık (Paeonia lactiflora) türlerinden gelir -% 70, diğer türler ile, çoğunlukla şifalı şakayıkla -% 30 ve doğrudan tıbbi şakayık (Paeonia officinalis) biçiminden -% 1'in altında Resmen tescilli çeşitleri.

Dikkate değer bir Uzak Doğu türü - in vitro sütlü şakayık, ayrıca Transbaikalia, Moğolistan, Çin, Japonya, Kore de yetişir. Ondan elde edilen çeşitler, yüksek kışa sertliği ile karakterize edilir. Manzara kendi içinde çok güzel: 8-10 cm çapında, saf beyaz sade çiçekler, altın organlarında.

Düşük sıcaklığa karşı daha az dirençli olan memleketleri ılık toprak olan şakayık officinalis'in soyundan gelen çeşitlerdir - Fransa, İsviçre, Kuzey İtalya.

Şakayıkların bahçe sınıflandırması çiçeğin yapısına dayanır, ancak fotoğraftaki şakayık çeşidini belirlemek zordur. Çalı yüksekliğine ve çiçeklenme zamanlamasına göre çeşitlerin gruplara ayrılması da vardır.

Dünyada 10 binden az şakayık çeşidi yoktur, resmi olarak kayıt altına alınmasına rağmen - yaklaşık 4,5 bindir.Çok çeşitli türler oluşturulmuştur, hatta 19. yüzyılın ortasında bile, popülaritesini yitirmemiş ve bugün bir buçuk kadar güzeldir. yüzyıllar önce!

En kesin, belki de en ünlü ve belki de tüm dünyadaki bahçıvanlara aşina olan kişi denebilir, şakayık çeşidi ünlü Sarah Bernhardt. 1906'da Fransa'da Lemoine tarafından yetiştirildi; amaç evrenseldir, kesimde harika. Çiçek çok büyük, kalın, pembedir ve belirgin bir aromasına sahip olmasa da, çiçekli bir çalılıktan güzelliğine hayran kalmadan geçmek gerçekten zordur - gerçekten “İlahi Sarah”.

Daha az “konuşulan” ismi olmayan bir başka popüler şakayık çeşidi Scarlett O’Hara, 1956'da ABD'de yaratılmıştır. Çiçek basittir, yaprakları kan kırmızısı ya da flamingo pembesi renktedir, birçok zıt stamen vardır. Yıkılmaz bir sağlık ve güçlü, yüksek bir çalılık sunar. Çeşitliliğin özelliği, tomurcukları henüz açmadan önce çiçeğin kesilmesidir.

Türün klasiği ve Hollanda'da bir satış lideri olan Düşesin de Nemour şakayık çeşidinin (Bayan Gwin Lewis) şakayıklarından devasa inci çiçekleri. 1856'da Fransa'da yetiştirildi. Bu güne kadar, dünyanın her yerindeki çiçek yetiştiricilerini, açık zeminde eşit şekilde kesilmiş ve kesilmiş bir çalının gücü ve gücü ile memnun ediyor.

Anavatanı Çin olan bir ağaç benzeri ya da yarı çalı şakayık (Paeonia suffruticosa), cinsin çok özel ve eşsiz bir temsilcisidir. Bitki melez bir kökene sahiptir. Toplamda dünyada yaklaşık 500 çeşit var, çoğu Çinli.

çifte çiçekli - Çin-Avrupa
yarı çift ve çift olmayan renklerle - Japonca

1858'de ilk kez Baltık ülkelerinden Rusya'ya geldiler. Ağaç benzeri Rus seçiminin şakayık çeşitleri var: Asya ve Avrupalılar kadar değil, termofilik akrabalarının aksine, zorlu iklim şartlarımıza adapte oluyorlar.

Sarı ağaç ve ot türlerinin şakayıklarının geçmesinin bir sonucu olarak, büyük sarı çiçekleri olan itoh hibritleri (ITO hibritleri) ortaya çıktı.

Bu çiçekler görünüşlerini Japonya'dan dağılan Toichi Ito'ya borçlu: Daha önce mümkün olmadığı düşünülen iki türü geçmeyi başardı. Yeni melezin yaprakları, şakayık ağacınınkiyle aynıdır ve sapları çimenli şakayık gibidir - havadan gelen kısım sonbaharda ölür.

Dikim ve bakım: gelenekleri yıkmak

Şakayıklara karamsar bitki denemez, ancak ışık ve toprakta çok talep görürler. Sizi yıllarca lüks çiçeklenme ile memnun edecek güzel ve sağlıklı bir çalı yetiştirmek istiyorsanız (ve şakayık ünlü asırlıktır!), Çok çalışmak zorunda kalacaksınız.

İdeal toprak, hafif alkali reaksiyona sahip, iyi işlenmiş bir baldır. Asitli toprağa kireç ilave edilmelidir.Hollandalı çiçekçilerin açık arazideki şakayıkların ekilmesinde ve bakımında sırrı: su bitkileri, havuzları temizlerken çıkarılan çiçek yataklarına ekstrakte edilir (yüksek kireçli su mercimeği özellikle iyi gübredir).

Dikim çukurları derin ve geniş (50-70 cm) olmalıdır, bu da ağır topraklarda daha önemlidir. Nemin geçmesine izin vermeyen killi toprakta, çukurlar daha da derin yapılmalıdır ki kırık tuğla veya çakıl drenajı düzenlenebilir.

Her ne kadar şakayık toprak nemini çok talep etse de, kategorik olarak suyun sabit rutubet ve durgunluğuna dayanamamaktadır - kökleri sadece çürür. Çukurlar besleyici toprak karışımı ile doldurulur (humus ve kemik unu veya süperfosfat ilavesiyle turba).

Tüm toprak işleri önceden beklenen şakayık ekim gününden 2-4 hafta önce yapılmalıdır, böylece toprağın yerleşmesi için zaman kalır. Bir bölücü ekerken hayati bir nokta derinliktir: kesinlikle zemin seviyesinden 3 ila 5 cm.

Daha düşük veya daha yüksek ve şakayıklar çiçek açmayacak, bu bitkinin sağlığını ve yaşam süresini etkileyecektir. Bazı bahçıvanlar gerekli mesafeyi bir cetvelle ölçer - ve söylemeliyim ki, buna değer.

Orta Şeritteki şakayıkların ekilmesi ve dikilmesi için en iyi zaman Ağustos ortasından eylül ortasına kadar olan süre olarak kabul edilir. Bu zamanda, bitki istirahattedir ve stresi daha kolay tolere edecektir. Sadece sonbaharda: kendi şakayıkları, çarşıda "büyükannelerden" aldılar ya da komşular tarafından bağışlandılar.

Ancak, Hollanda, Polonya ve Çin'den gelen şakayıklar iç pazara girdikleri andan itibaren durum köklü bir şekilde değişti: şimdi herkes baharda yasalara, geleneklere ve kurallara aykırı olarak yeni alınmış şakayıkları dikmek zorunda. Bu kötü, ama yine de oldukça kabul edilebilir.

Satın alınan kök, ekime kadar buzdolabında tutulmalı, böbrek büyümesi başlamamalıdır. En uygun nemi korumaya çalışmak, fazla kurumamış ve kökü doldurmamak önemlidir. Sıcak veya sıcak olmadan önce bahçede bitki.

İniş Malç. Düzenli olarak su ve yabani otları ihmal etmeyi unutmayın: böyle bir bitki çok yavaş gelişir ve ilk birkaç yıl içinde yabani otlara veya kuraklığa dayanamayacak kadar zayıftır.

Kısacası, ilkbaharda ekilen küçük bir şakayık özen ve dikkat gerekir. Ama sonunda, görkemli bir çalı küçük bir kök parçasından büyüyecek ve çiçek açacak - ve bu tüm işçiler için en iyi ödül!

Küçük bir bonus: kış için, şakayıkların örtülmesine gerek yoktur, bu da onları çok yıllık diğer çiçeklerden ayırır. Sadece genç bitkilerin ve yeni bitkilerin çok az barınağa ihtiyacı vardır. Bir yerde, bir şakayık çalı yaklaşık 20 yıl boyunca büyüyebilir ve çiçek açabilir.

Buketler ve şakayık kompozisyonları

Şakayık, en iyi değilse, en iyi kesme çiçeklerden biridir. Özel kesim çeşitleri bile var. Sitede bahçenin ön bölgesinden uzakta, ayrı ayrı dikilir. Standart gövde uzunluğu 40 cm'dir.Tüm çiçekli sürgünleri çalılardan keserseniz, bu çok fazladır.

Gelecek yıl çiçeklenmeye yetecek kadar güç toplamak için, sürgünlerin en az yarısı çalıda kalmalıdır - kesilemezler.

Çiçeğin yüksek dekorasyon özelliği, birbirlerinin rengini zıtlaştıran veya gölgelendiren şakayık demetleri monofonik yapmanıza olanak tanır.

Ülkemizde büyük, çift çiçeğe sahip çeşitler her zaman popüler ve evrensel bir aşksa, Japon çiçekçiler tam anlamıyla havlu şakayıklarına değil, basitçe ibadet ederler. İkebana antik sanatının kralları olarak kabul edilirler. Ne de olsa, çiçekçinin yeteneği, her bir çiçeğin bireysel güzelliğini ve benzersizliğini vurgulamaktan ibarettir.